CRETAN HERBS
Κατηγορία : ΒΟΤΑΝΑ

Ο μανδραγόρας, λόγω των υπνωτικών ιδιοτήτων και της ανθρωπόμορφης ρίζας του, έχει περιβληθεί από την αρχαιότητα με μυστηριώδεις, υπερφυσικές ιδιότητες και δεισιδαιμονίες. Χρησιμοποιήτε ως υπνωτικό, αναλγητικό και ηρεμιστικό αλλά με μεγάλη προσοχή καθώς είναι ισχυρά τοξικό. 20γρ.

Συμβουλή του Πυθαγόρα..... προσοχή στον Μανδραγόρα!!!
Ο μανδραγόρας είναι ένα ισχυρά δηλητηριώδες φυτό με πολλές ιστορίες στην μαγεία, την μυθολογία, την φαρμακευτική, την ιατρική και την γλωσσολογία.
Σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη έχει αποφανθεί ότι οι ρίζες του μανδραγόρα περιέχονται στην κατηγορία των αναλγητικών όπως η μπελαντόνα και η τα φύλλα της κόκας. Δύο από τα ενεργά χημικά συστατικά του μανδραγόρα είναι η ατροπίνη και η σκοπολαμίνη δύο ισχυρά κατευναστικά. Ο μανδραγόρας έχει επίσης μεγάλη περιεκτικότητα σε μανδραγορίνη, ένα ισχυρό υπνωτικό και ναρκωτικό. Είναι έτσι εύκολο να καταλάβουμε γιατί αποδίδονται στο φυτό αφροδισιακές ιδιότητες όπως και επίσης ο κίνδυνος να προκαλέσει τρέλα η και θάνατο. Είναι επίσης εμετικό και καθαρτικό προξενώντας συστολές στο στομάχι. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που είχε συνδεθεί αρχικά με την τεκνοποιία.
Αλλά σε κάθε περίπτωση η απευθείας λήψη της ρίζας δεν συνιστάται.
Τα αποτελέσματα από την χρήση του μανδραγόρα είναι εξαιρετικά απρόβλεπτα και πολύ τοξικά.

Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στα βοτανικά του χαρακτηριστικά. Ο Μανδραγόρας ο φθινοπωρινός [ Mandragora autumnalis Bertol., 1820 και συνώνυμο Mandragora officinarum (=φαρμακευτικός) ] είναι ένα φυτό πολύ κοινό στην Ελλάδα. Το βρίσκουμε στην ηπειρωτική Ελλάδα από την Θεσσαλία και νοτιότερα, στα νησιά και την Κρήτη. Φυτρώνει σε πετρώδεις θέσεις και χέρσα χωράφια. Τα φύλλα είναι πολύ μεγάλα και σχηματίζουν ρόδακα. Από το κέντρο του ρόδακα αναπτύσσονται τα μικρά κυανά-ιώδη άνθη με εμφανείς νευρώσεις σαν φλέβες.
Οι καρποί του είναι κίτρινες ράγες σε σχήμα μικρού μήλου, ένα χαρακτηριστικό που οδήγησε τον Διοσκουρίδη να ονομάσει το φυτό «αντίμηλον». Το συναντάμε φυτρωμένο, ανθισμένο ή καρπισμένο στην μεγαλύτερη διάρκεια του έτους με εξαίρεση το καλοκαίρι. Η ρίζα του μανδραγόρα είναι σαρκώδης, μεγάλη, κάθετη, διχαλωτή από ένα σημείο και ανθρωπόμορφη σύμφωνα με την λαϊκή παρατηρητικότητα. Με την χαρακτηριστική ανθρωπόμορφη ρίζα του πέρασε από τα πανάρχαια χρόνια στον χώρο της μαγείας.
Οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν «μήλο του έρωτα», οι Άραβες «μήλο του διαβόλου», φυλές του όρους Λίβανος «αυγά των τζίνι» (ότι πραγματοποιούσαν τα όνειρα του χρήστη), οι Εβραίοι το αποκαλούσαν «τα μήλα της αγάπης» ως γονιμοποιά για τις γυναίκες, αυτή η παράδοση διατη¬ρείται μέχρι σήμερα.

Την ερωτική και μαγική ιδιότητα λέγεται την απέκτησε από την μάγισσα Κίρκη ότι από αυτό το υγρό έδωσε στους άνδρες του Οδυσσέα και τους μεταμόρφωσε.
Η ρίζα του μανδραγόρα περιέχει ατροπίνη, υοσκυαμίνη, σκοπολαμίνη, μανδραγορίνη που είναι ισχυρές κατευναστικές ουσίες. Έτσι θεωρείται από τα περισσότερο τοξικά φυτά της ελληνικής χλωρίδας. Έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες (είναι και ομοιοπαθητικό) αλλά δεν χρησιμοποιείται πολύ από την λαϊκή ιατρική (που είναι συνέχεια της αρχαίας) και για την ισχυρή τοξικότητά του αλλά και διότι το ξερίζωμά του έχει συνδεθεί με ένα σωρό δεισιδαιμονίες και μαγικές πρακτικές. Ο θρύλος μιλάει για αυτοτιμωρία κάποιου άντρα που ερωτεύτηκε μια νεράιδα και όταν αυτή έχασε την ζωή της θέλησε να την ακολουθήσει και ζήτησε να τον θάψουν όρθιο δίπλα της και όταν κάποιος πάει να τον ξεριζώσει από δίπλα της αυτός βγάζει μια φωνή-στριγκλιά που σκότωνε ή τρέλαινε όποιον δεν είχε προφυλαγμένα τα αυτιά του εκείνη την ώρα.
Από την αρχαιότητα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, πιστευόταν ότι ο μανδραγόρας είχε σχέση με τις σκοτεινές υποχθόνιες δυνάμεις, λόγω της διχαλωτής ρίζας του που της έδιναν ανθρωπόμορφη διάσταση. Έτσι φρόντιζαν να ξεριζώνουν την ρίζα τα μεσάνυχτα κι αφού ακολουθούσαν ορισμένες τελετουργίες. Δεν έπρεπε να έρθει ανθρώπινο χέρι σε επαφή με τον μανδραγόρα, γι΄αυτό και επινοούσαν διάφορες μαγικές πρακτικές για να τον ξεριζώσουν. Ιδιαίτερα στον Μεσαίωνα, από την περίοδο του οποίου έχουμε πολλές εικόνες σε χειρόγραφα με ανθρωπόμορφους μανδραγόρες, το φυτό κυριαρχούσε στις δεισιδαιμονίες και την μαγεία. Στην ελληνική παράδοση ο μανδραγόρας συνδέθηκε με την γονιμότητα και την απόκτηση αρσενικών παιδιών. (ονομάζεται ακόμα και σήμερα σερνικοβότανο σε ορισμένες περιοχές). Οι καρποί του, που όταν ωριμάζουν έχουν σκούρο πορτοκαλί χρώμα και γεύση υπόγλυκη θεωρούνται εξαιρετικό αφροδισιακό. Οι θρύλοι γύρω από τους τρόπους που πρέπει να ξεριζωθεί είναι πολλοί. Ο Ιουδαίος συγγραφέας Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρεται στην πολύτιμη ρίζα λέγοντας ότι μόνο με συγκεκριμένη τελετουργία (φάσεις της σελήνης μαύρο ζώο κλπ) μπορεί κανείς να την αποκτήσει αλλιώς κινδυνεύει να πεθάνει, από τα ουρλιαχτά του φυτού καθώς ξεριζώνεται.
Επιστρέφουμε στην χώρα μας. Πολύ σύντομα η λαϊκή γνώση για τις ναρκωτικές και κατευναστικές ιδιότητες του μανδραγόρα πέρασε στην πρακτική και τα φάρμακα των αρχαίων Ελλήνων ιατρών. Ο Διοσκουρίδης (4. 76) έδινε στους ασθενείς του κρασί με λίγο χυμό από ρίζα μανδραγόρα για να τους ρίξει σε βαθύ ύπνο και να μπορέσει να καυτηριάσει τις πληγές τους ή να κάνει πολυπλοκότερες επεμβάσεις. Χρειαζόταν όμως μεγάλη εμπειρία στην δοσολογία και τις χρήσεις του μανδραγόρα, γιατί η επίδραση του μπορεί να ήταν ανεπαρκής ή πολύ δυνατή κι άρα επικίνδυνη και θανατηφόρα. Γι' αυτό και οι χειρουργοί έδεναν καλού κακού τους ασθενείς στα κρεβάτια τους. Η πρακτική αυτή δεν άλλαξε μέχρι το 1846, όταν εφαρμόστηκε η νάρκωση με αιθέρα. Η Ελληνική Αναισθησιολογική Εταιρεία είχε παλιότερα σαν έμβλημά της τον μανδραγόρα.
Βεβαίως, η ιστορία του μανδραγόρα έχει και το γλωσσολογικό της μέρος. Η αρχαία λέξη μανδραγόρας θεωρείται ότι αναφέρεται στο όνομα κάποιου γιατρού, ο οποίος φαίνεται ότι έκανε εκτεταμένη χρήση του φυτού και είχε επιτυχίες. Κατά μία άλλη εκδοχή πρόερχεται από το περσικό όνομα mardum guis (=φυτό του ανθρώπου), που πέρασε σε άλλες γλώσσες και στην ελληνική. Αυτή η δεύτερη ετυμολογική εκδοχή πάσχει (όπως γίνεται με τα ελληνικά ονόματα άλλων φυτών) από λογική ασυνέπεια. Πως είναι δυνατόν ένα τόσο πολύ κοινό φυτό, όπως είναι ο μανδραγόρας, να ονομάστηκε από ένα γλωσσικό δάνειο και από μια χώρα που βρίσκεται τόσο μακριά; Και σήμερα πάντως η κοινή του ονομασία στην Ελλάδα παραμένει «μανδραγόρας».